Σελίδες

Σάββατο 24 Μαρτίου 2007

Μετά τη βροχή



Η χθεσινή ημέρα, γιορτή της μετωρολογίας, έκλεισε την αυλαία εδώ στα νοτιοανατολικά προάστεια της Αθήνας με ένα σύντομο ανεμοβρόχι που ίσα που πρόλαβε να δροσίσει τα πρόσωπα. Έφυγε βιαστικά, έτσι όπως ήλθε, αφήνοντας πίσω του κάθε λογής σύννεφα να στολίζουν τον ουρανό. 
Είναι αυτός ένας από τους καιρούς της Αττικής που εμένα πολύ μου αρέσει! Αυτού του είδουςη «οπισθοφυλακή» των καιρικών συστημάτων έχει ένα δικό της ιδιαίτερο δυναμισμό, μια γεύση απρόβλεπτου που δεν σε αφήνει να λυπηθείς για εκείνο που τελειώνει. Αφήνει να πλανάται στον αέρα η ουράνια υπόσχεση για εκείνο που έρχεται μετά. Κι αυτό εμένα με γεμίζει ευεξία.

Αλλά και απόψε χάρη στη διαύγεια, ο νυχτερινός ουρανός λίγο μετά το σούρουπο μας επιφύλαξε κι άλλες ομορφιές: Το ξαπλωτό μισοφέγγαρο ακολουθούσε προς στο δυτικό ορίζοντα τη λαμπερή Αφροδίτη πλαισιωμένο από μια σειρά αστέρια: τα άστρα του επιβλητικού Ωρίωνα τους «δίδυμους αδελφούς» Κάστορα και Πολυδεύκη, το φωτεινό Aldebaran (Λαμπαδία) του Ταύρου και την μοναχική Αίγα (Capella) του Ηνίοχου.
Αυτά νομίζω ότι κατάφερα να δώ στο μικρό κομμάτι του ουρανού που βλέπω προς τα δυτικά.
  
Υπάρχει άκόμη ομορφιά γύρω μας, ακόμη και σ’ αυτά τα απάνθρωπα αστικά κέντρα που ζούμε οι περισσότεροι. Υπάρχει ομορφιά κρυμμένη γύρω μας, μέσα μας, παντού, ακόμη κι όταν φεύγει η βροχή,ακόμη κι όταν δεν έρχεται καθόλου. Μην την χάνουμε!