Στην αρχή δεν το έπιανε το μάτι, έτσι που φαινόταν σαν κουκίδα. Πόσο ψηλά να ήταν; Πλησίασε με ιλιγγιώδη ταχύτητα και τότε φάνηκε ότι ήταν ένα μεγάλο γιορτινό μπαλόνι σε σχήμα καρδιάς. Μπροστά χρυσοκόκκινο, πίσω ασημένιο, κατέβηκε με φόρα κάπου από τα τελευταία σπίτια της πλαγιάς του Υμηττού σχίζοντας τον αέρα με ορμή. Πάνω από την κοντινή παιδική χαρά με τις λεύκες κοντοστάθηκε για λίγο, και καθώς χαμήλωνε, είδα επάνω του γραμμένο κάτι σαν επιγραφή. «Μπαλόνι γενεθλίων», σκέφτηκα. Δεν μπόρεσα να βεβαιωθώ γιατί αφού στριφογύρισε για λίγο νωχελικά επιδεικνύοντας τα αστραφτερά του χρώματα, άρχισε να ανεβαίνει και πάλι ακάθεκτο στον ουρανό. Σε δευτερόλεπτα διέσχισε τη συνοικία και φτάνοντας πάνω από τη λεωφόρο Βουλιαγμένης, αιωρήθηκε για λίγο αμήχανα. Έπειτα, με ένα ξαφνικό πέταγμα χύθηκε πάνω από τον αυτοκινητόδρομο περιπαίζοντας, θαρρείς, τους μποτιλιαρισμένους οδηγούς της κυριακάτικης βόλτας, πριν πάρει ξαφνική στροφή και χαθεί προς τη θάλασσα.
Λίγα λεπτά κράτησε το ταξίδι του μέσα στο οπτικό μου πεδίο. Μέσα σ’ αυτά τα λίγα λεπτά, μου αποκάλυψε την ταυτότητα του ανέμου, την ακριβή φορά των ανοδικών και καθοδικών ρευμάτων, τις θερμονησίδες, ακόμη και την επόμενη πορεία του σύννεφου. Μου μίλησε απλά, σε χρόνο ενεστώτα. Με γλώσσα διαφορετική από εκείνη του εξοπλισμένου επιστήμονα ξαδέλφου του, που φορτωμένος όργανα ακριβείας καταγράφει ακούραστα από ψηλά όλα τα μυστικά της ατμόσφαιρας. Ποιος ξέρει! Μπορεί και να είχαν συναντήθεί κάπου εκεί ψηλά και να αντάλλαξαν μυστικά. Και τώρα που θυμάμαι καλύτερα, εκείνη η επιγραφή πάνω στο μπαλόνι πρέπει να έγραφε: «Απ’ τα Νικολοβάρβαρα αρχίζει ο χειμώνας».
(από μια ανεμοδαρμένη φθινοπωρινή Κυριακή στην ταράτσα)
Γρήγορα κινούμενο βαρομετρικό χαμηλό με εκτεταμένο ψυχρό μέτωπο
προκάλεσε κακοκαιρία με ισχυρές βροχές, τοπικές βίαιες καταιγίδες, πτώση της θερμοκρασίας
και θυελλώδεις βορειοδυτικούς ανέμους με
ριπές που στα πελάγη ξεπέρασαν τα 9 μποφόρ.
Πάει
πέρασε κι αυτό το σύστημα. Με τα παράξενα ακραία φερσίματά του. Και οι λάτρεις
του καιρού σε αναβρασμό! Άλλοι
γοητεύτηκαν από την αγριότητα του ανέμου, άλλοι κλαίγαν από χαρά για το «χιονοστράγαλο»,
άλλοι φιλοσοφούσαν σιωπηρά για τη δύναμη και το απρόβλεπτο της φύσης, άλλοι
σωριάζονταν από τις ημικρανίες και τις ιώσεις κι άλλοι συζητούσαν τον ορισμό
της μετεωρολογικής βόμβας.
Εδώ στα
μέρη μου, στη νότια Αθήνα, μόνο βόμβα δεν ήταν! Μια πασχαλιάτικη στρακαστρούκα
ήταν –ευτυχώς!- που βογγούσε και σφύριζε στις χαραμάδες (και ίσως το πιο ωραίο
της σημείο να ήταν αυτό), που ούτε που καταδέχτηκε να λυγίσει ένα δέντρο, να
παρασύρει ένα κάδο, ή να σκορπίσει λίγο χαλάζι για την τιμή των όπλων. Μας
ανακάτεψε και μας έδιωξε τα σύννεφα, μας άφησε μια σύντομη βροχή (ούτε καν
μπόρα) κι ΕΝΑ μπουμπουνητό μοναδικό κι αυτό λειψό χωρίς την αστραπή του.
Τουλάχιστον, άφησε και λίγο χιόνι στα βουνά. Το μόνο, σοβαρό και χρήσιμο που
έκανε αυτό το αλλοπρόσαλλο σύστημα. Και
σήμερα το πρωί αφού πια είχε φύγει, άφησε για ανάμνηση, σ’ εμάς τους νότιους,
ένα χλωμό θυσσανόστρωμα, ένα μακρύ θαμπό τόξο που άρχιζε από τη Σικελία και
τέλειωνε στη Σάμο για να μας πει, «έτσι είμαι εγώ! Ό, τι θέλω κάνω!».
Και μέχρι
να μας ετοιμάσει ο Καιρός την καινούργια παράσταση, μας άφησε για συντροφιά το
ζωηρό μαϊστρο με τη διαύγειά του. Καλή η διαύγεια (απόψε ίσως μας επιτρέψει να
δούμε και τον κομήτη που μας κοιτάζει κατάματα από τον Περσέα, εκεί στα
βορειοανατολικά) αλλά η ψύχρα του μαϊστρου δεν θά ήθελα να διαρκέσει πολύ. Δεν μου
αρέσει ο Νοέμβρης με πρώιμες ψυχρές εισβολές και ξηρούς βοριάδες. Μακριά από
μας τέτοια «ιπτάμενα» συστήματα σαν το προχτεσινό με βαροβαθμίδες τύπου
υπερβόρειου Ατλαντικού! Ο Νοέμβρης εδώ είναι ο μήνας του νοτιά της βροχής και
της καταιγίδας. Κι αυτό το πρόσωπο του Νοέμβρη περιμένω να δώ.
