Στην αρχή δεν το έπιανε το μάτι, έτσι που φαινόταν σαν κουκίδα. Πόσο ψηλά να ήταν; Πλησίασε με ιλιγγιώδη ταχύτητα και τότε φάνηκε ότι ήταν ένα μεγάλο γιορτινό μπαλόνι σε σχήμα καρδιάς. Μπροστά χρυσοκόκκινο, πίσω ασημένιο, κατέβηκε με φόρα κάπου από τα τελευταία σπίτια της πλαγιάς του Υμηττού σχίζοντας τον αέρα με ορμή. Πάνω από την κοντινή παιδική χαρά με τις λεύκες κοντοστάθηκε για λίγο, και καθώς χαμήλωνε, είδα επάνω του γραμμένο κάτι σαν επιγραφή. «Μπαλόνι γενεθλίων», σκέφτηκα. Δεν μπόρεσα να βεβαιωθώ γιατί αφού στριφογύρισε για λίγο νωχελικά επιδεικνύοντας τα αστραφτερά του χρώματα, άρχισε να ανεβαίνει και πάλι ακάθεκτο στον ουρανό. Σε δευτερόλεπτα διέσχισε τη συνοικία και φτάνοντας πάνω από τη λεωφόρο Βουλιαγμένης, αιωρήθηκε για λίγο αμήχανα. Έπειτα, με ένα ξαφνικό πέταγμα χύθηκε πάνω από τον αυτοκινητόδρομο περιπαίζοντας, θαρρείς, τους μποτιλιαρισμένους οδηγούς της κυριακάτικης βόλτας, πριν πάρει ξαφνική στροφή και χαθεί προς τη θάλασσα.
Λίγα λεπτά κράτησε το ταξίδι του μέσα στο οπτικό μου πεδίο. Μέσα σ’ αυτά τα λίγα λεπτά, μου αποκάλυψε την ταυτότητα του ανέμου, την ακριβή φορά των ανοδικών και καθοδικών ρευμάτων, τις θερμονησίδες, ακόμη και την επόμενη πορεία του σύννεφου. Μου μίλησε απλά, σε χρόνο ενεστώτα. Με γλώσσα διαφορετική από εκείνη του εξοπλισμένου επιστήμονα ξαδέλφου του, που φορτωμένος όργανα ακριβείας καταγράφει ακούραστα από ψηλά όλα τα μυστικά της ατμόσφαιρας. Ποιος ξέρει! Μπορεί και να είχαν συναντήθεί κάπου εκεί ψηλά και να αντάλλαξαν μυστικά. Και τώρα που θυμάμαι καλύτερα, εκείνη η επιγραφή πάνω στο μπαλόνι πρέπει να έγραφε: «Απ’ τα Νικολοβάρβαρα αρχίζει ο χειμώνας».
(από μια ανεμοδαρμένη φθινοπωρινή Κυριακή στην ταράτσα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου