Προσδοκίες

 

Πύκνωσαν παροδικά τα σύννεφα, το φεγγάρι  των θαλασσινών «έγειρε», ο αέρας ήλθε...Βοριάς... Ο πρωταγωνιστής εδώ και μήνες.... Η ώρα του παλιού, καλού βροχερού νοεμβριάτικου νοτιά δεν φαίνεται ακόμη στο προσκήνιο, κρατάει κλειστά αρκετά από τα χαρτιά του ο Μεγάλος Σεναριογράφος, που αλλάζει κατά τις βουλές του το ρεπερτόριο.

Ο νοτιάς, όμως, της βροχής, θα ανέβει στα σίγουρα στη σκηνή (φθινοπωριάτικη παράσταση χωρίς αυτόν δε γίνεται) ίσως όταν του «γνέψει» συνομωτικά ο Μικρός Σκηνοθέτης, το ολόγιομο νοεμβριάτικο φεγγάρι. Και τότε, ίσως, (λέω ΙΣΩΣ), να μη μας κάνει μόνο το νταή αλλά να μας έλθει γλυκός και πειθαρχημένος να παίξει με ζέση το ρόλο που γράφτηκε στα μέτρα του.

Μέχρι τότε, ας μυρίσουμε τα πέλαγα, ας μετρήσουμε τα κύματα παρέα με τους ποιητές, ας θαυμάσουμε τα χρώματα και τα σχήματα των μοντέλων και τα γραφημάτων (τρυφερή, και συχνά αφηρημένη μολυβιά του Σεναριογράφου είναι κι αυτά) ας σεβαστούμε το λόγο, τη σιωπή και το συναίσθημα (που δεν κοντράρει αναγκαστικά τη λογική) κι ας μην κακιώνουμε στην Επιστήμη, στη γοητευτική και δύσκολη γλώσσα που προσπαθεί να διαβάζει συνεχώς για χάρη μας την Απόλυτη Ομορφιά.

Ώρα, πια, να κλείσω .κι εγώ, το «λυρικό» μονόλογο των προσδοκιών μου, ανακουφισμένη από τη φθινοπωρινή όψη του ουρανού και την ελπίδα της πολυπόθητης βροχής.

9-11-2008: Ο νότιος Υμηττός λίγο πριν την ανατολή.