Παρασκευή, 13 Μαρτίου

Βρέχει.

Είναι η μόνη λέξη που περιγράφει καλύτερα την ημέρα. Μια λέξη που περικλείει μέσα της ...
Το βαρύ συννεφιασμένο ουρανό που έχει γίνει ένα με τη γη. 
Το φως της ημέρας που αλλάζει συνεχώς, εγκλωβισμένο σε μια γκάμα μελαγχολική.
Τις σταγόνες που αναπηδούν ασταμάτητα στην άσφαλτο φτιάχνοντας μικρές και μεγάλες φυσαλίδες
Τη "μεταλλική" μυρωδιά του βρόχινου νερού που κυλάει άφθονο στις άκρες των δρόμων, και χάνεται μουρμουρίζοντας μονότονα μέσα στις σχάρες της αποχέτευσης αποχαιρετώντας πίσω του λογιών-λογιών φύλλα, κλαδιά και σκουπίδια που το συνόδευαν στο σύντομο ταξίδι του πάνω στο έδαφος.
Την παγερή αγκαλιά της υγρασίας που τρυπώνει παντού διαπερνώντας το σώμα μας στοχεύοντας τα βάθη της ψυχής μας.
Την ανάγκη για σπιτική θαλπωρή, γαλήνη, ακόμη και ενδοσκόπηση θυμίζοντάς μας πράγματα πολύτιμα που στην στεγνή καθημερινότητά μας έχουμε ξεχάσει.

Η βροχερή Παρασκευή, αποτέλεσμα ενός βαρομετρικού χαμηλού στο νότιο Ιόνιο, ίσως αποδειχτεί για την περιοχή μου μία από τις πιο βροχερές μέρες, αν όχι του χειμώνα, τουλάχιστον του Μάρτη πριν  η άνοιξη κάνει θριαμβευτικά και αναπόφευκτα την εμφάνισή της. Ήδη τα δέντρα έχουν μπουμπουκιάσει εν μια νυκτί.

Το "σύννεφο που έφερε βροχή" φαίνεται στο timelapse βίντεο των δορυφορικών εικόνων της ημέρας.