Ταξίδι με τέσσερις καιρούς

Το αεροπλάνο είχε αφήσει πίσω του το διάδρομο 15 Left και σε δευτερόλεπτα έπαιρνε δεξιά στροφή πάνω από τη Γλυφάδα. Τα μεγάλα πλοία έξω από το λιμάνι του Πειραιά φάνταζαν πια σαν παιδικές μινιατούρες και σε λίγο το λεκανοπέδιο πίσω μου χανόταν κάτω από τα μια θάλασσα σύννεφα, που απλωνόταν πυκνότερη προς τα δυτικά. Μερικές σταγόνες βροχής σκόρπιες στο φινιστρίνι με άφησαν να φαντάζομαι την καιρική συνέχεια στην Αθήνα που άφηνα πίσω μου. Κλασσικός μουντός καιρός νοτιά που μάλλον θα έφερνε σιγανή βροχή.

Η πτήση πάνω από μια γαλήνια θάλασσα από σύννεφα ήταν άνετη χωρίς αναταράξεις αλλά η νεφοκάλυψη μου στέρησε τη δυνατότητα να μελετήσω από ψηλά το γνώριμο ανάγλυφο του Κορινθιακού και των ακτών του Ιονίου. Θα ήταν αυτός ένας τρόπος να κατασιγάσω τον ενδόμυχο φόβο του αεροπλάνου και την γλυκιά ένταση του ταξιδιού σε τόπο ξένο αλλά και τόσο οικείο, ταυτόχρονα. Έτσι, επιστράτευσα τη φαντασία για να μαντέψω τον καιρό κάτω από τα σύννεφα. Πάτρα, μουντάδα και ψιλόβροχο ....Κέρκυρα, ομίχλη... Ιόνιο γκριζοπράσινο και αφρισμένο .... Τάραντας, βροχή.... Πώς να ήταν ο καιρός στη Νάπολι; Να φορούσε άραγε ο Βεζούβιος εντυπωσιακό νεφομανδύα;

Πάνω από την κοιλάδα του Τίβερη (πηγή: flickr.com)

Καθώς πάσχιζα να φτιάξω εικόνες καιρικές ταξιδεύοντας το νου χιλιάδες μέτρα κάτω από τα σύννεφα και αμβλύνοντας το χρόνο, δεν κατάλαβα καν πότε έφτασε η διαδικασία προσγείωσης. «Θερμοκρασία 12 βαθμοί Κελσίου» ήταν το μόνο που συγκράτησα από τα λόγια του πιλότου καθώς κατεβαίναμε, μαζί με μια φευγαλέα εικόνα από ψηλά του ασημοπράσινου φιδίσιου Τίβερη, που μισοκρυβόταν μαζί με την Αιώνια Πόλη, πίσω από περαστικούς σωρείτες.

Στο Stazione Termini, τον πολύβουο κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Ρώμης, δεν είχα καθόλου το χρόνο για εικόνες και εντυπώσεις. Το τρένο θα έφευγε σε λίγα λεπτά.

Ρώμη, ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός (πηγή: flickr.com)

Αφήνοντας πίσω το όμορφο αλλά μελαγχολικό χειμωνιάτικο τοπίο της υπαίθρου της κεντρικής Ιταλίας, μια νέα πανδαισία χρωμάτων με περίμενε στην Τοσκάνη. Το πράσινο της χειμερινής βάστησης και το καστανό της γης κυριαρχούσαν στα χωράφια και στις διάσπαρτες χαμηλές λοφοσειρές. Πινελιές σε χρώματα ώχρας τα χωριά και οι κωμοπόλεις στις πλαγιές των λόφων, σκουρόχρωμοι γκριζο πράσινοι τόνοι οι μικρές συστάδες από τα κυπαρίσσια και τις γυμνές λεύκες.

Τοπίο στην Τοσκάνη (πηγή: flickr.com)

Το τρένο κυλούσε μέσα σε ένα γλυκό τοπίο, λουσμένο στο απαλό ρόδινο φως που έφτιαχνε το δειλινό μαζί την αραιή ομίχλη του κάμπου. Είχε βρέξει νωρίτερα. Στα χωράφια υπήρχαν μικρές λακκούβες με νερό. Αναρωτήθηκα πώς να ήταν η Φλωρεντία με βροχή. Θα το μάθαινα κάποια άλλη μελλοντική στιγμή.

Νύχτωνε πια όταν το τρένο σκαρφαλωμένο στις νότιες πλαγιές των Απεννίνων μπήκε σφυρίζοντας στο τούνελ που συνδέει την περιοχή της Τοσκάνης με την περιοχή Εμίλια- Ρομάνια, ουσιαστικά, την κεντρική με τη βόρεια Ιταλία. Πολύ λίγα χιλιόμετρα μας χώριζαν από την Μπολόνια. Όταν το τρένο βγήκε από το τούνελ, έμεινα έκθαμβη! Το ήπιο καιρικό σκηνικό της Τοσκάνης έμοιαζε μακρυνό παρελθόν.

Τα Απέννινα στην περιοχή της Τοσκάνης (πηγή: flickr.com)

Οι βόρειες πλαγιές των Απεννίνων ήταν κατάλευκες από το χιόνι και τυλιγμένες στη χαμηλή νέφωση! Τόσο έντονη ήταν η διαφορά που ένοιωσα σαν να είμαι σε άλλη χώρα και σε διαφορετική εποχή! Ο ρόλος της οροσειράς των Απεννίνων στη διαμόρφωση του κλίματος της Ιταλίας σε όλο του το μεγαλείο!

Μπολόνια, οι Δύο Πύργοι (πηγή: flickr.com)
Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά, όταν το τρένο έφτασε στη Μπολόνια. Βγαίνοντας από το σταθμό, ένοιωσα την παγερή ανάσα της ομίχλης και το λεπτό ακατάπαυστο μαστίγωμα της ψιλής βροχής. Φτάνοντας στο κέντρο της πόλης, το κρύο ήταν δυνατό, ακόμη και κάτω από τις περίφημες στοές των κτιρίων που προσφέρουν στους διαβάτες προστασία από το θυμό των καιρών. Αντικρύζοντας από μακριά τους δύο πύργους, σήκωσα ασυναίσθητα το βλέμμα ψηλά. Ίσα που φαίνονταν οι κορυφές τους. Έμοιαζαν σαν να σκύβουν προς το μέρος μου και να μου ψιθυρίζουν συνομωτικά «Καλωσόρισες στο βασίλειο της ομίχλης!»

(Αναμνήσεις από ένα ταξίδι ζωής)