Σελίδες

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007

Τα παπούτσια της καταιγίδας


Photo: jodiseva , source: flickr)


Μπεζ ψηλοτάκουνα πέδιλα, το όνειρο της κάθε εικοσάχρονης κοπελίτσας (και όχι μόνον) που δεν σκέφτεται καθόλου τις στρεβλώσεις των αρθρώσεων και του πέλματος που θα της κτυπήσουν την πόρτα λίγα χρόνια μετά. Τέτοια παπούτσια αναγκάστηκα να αγοράσω μπαίνοντας μουσκεμένη στο κατάστημα υποδημάτων. Αυτά είχαν στο νούμερό μου, αυτά πήρα άρον άρον για να μπορέσω να συνεχίσω το δρόμο μου για το ιατρικό ραντεβού. Πέταξα με θλίψη στα σκουπίδια τις βρεγμένες και ξεχαρβαλωμένες κόκκινες «μπαλαρίνες» που τόσο μου άρεσαν και συνέχισα το δρόμο μου για το μετρό μέσα στη βροχή. Ο καταστηματάρχης πίσω μου σίγουρα θα έτριβε τα χέρια του από χαρά. Πόσες θα χρειάστηκαν καινούργια παπούτσια εκείνη την ημέρα, 8 Ιουλίου 2002 (νομίζω Τρίτη ήτανε).

Ανεβαίνοντας τις σκάλες για να βγω από το σταθμό Κατεχάκη, αντίκρυσα με έκπληξη κόσμο να συνωστίζεται και να χαζεύει τα ρυάκια νερού που χύνονταν από το δρόμο στον υπόγειο χώρο του σταθμού. Αλλαγή πορείας λοιπόν για το σταθμό Αμπελοκήπων, όπου όλο και κάποιο λεωφορείο ή ταξί  θα βρισκόταν για τον τελικό μου προορισμό. Ποιο ταξί (όλα γεμάτα) και ποιο λεωφορείο (που δεν ερχόταν κανένα με το μποτιλιάρισμα στην Αλεξάνδρας)!

Χαρη στο κινητό τηλέφωνο η αγωνία του ραντεβού έλαβε τέλος. Αναβλήθηκε για άλλη μέρα. Χαλαρότερη πλέον, αφέθηκα στη χαρά της βροχής. Το παράξενο είναι ότι δεν ήμουν μόνη. Υπήρχαν κι άλλοι (λιγοστοί) που έκαναν το ίδιο με μένα. Η συνδιαλλαγή, όμως, του ανθρώπου με τη φύση είναι άνιση. Το πυκνό πέπλο βροχής πολύ γρήγορα έγινε ανελέητο μαστίγωμα πέρα από τις αντοχές του ανθρώπινου σώματος Άτακτη υποχώρηση λοιπόν στα λαγούμια του μετρό και αναζήτηση θαλπωρής σε ένα φλυτζάνι ζεστό καφέ πριν την επιστροφή αργά το απόγευμα στο σπίτι. Τα ρούχα ήταν μούσκεμα (το τζην θα κρατούσε πάνω του κανένα λίτρο νερό) αλλά τα παπούτσια της καταιγίδας άντεξαν τη θεομηνία και έγιναν μασκότ. Είναι τα μόνα παπούτσια που θυμάμαι πότε αγοράστηκαν, αν και από τότε ελάχιστα τα έχω φορέσει.